De tijgerspin of wespspin dankt haar naam aan het geel-zwart gestreepte patroon op het achterlijf van het vrouwtje, dat aan een tijger of wesp doet denken. Die kleuren geven in de natuur aan dat de spin gevaarlijk of giftig (of alle twee) is. Hier is dat allemaal schone schijn: de spin is volkomen ongevaarlijk voor ons mensen en voor de meeste dieren. Opmerkelijk is dat deze spinnen elk een eigen apart patroon hebben, een beetje zoals tijgers of zebra’s...
De soort is afkomstig uit Zuid Europa maar door de klimaatveranderingen verspreidde ze zich naar Noord Europa. Momenteel is ze courant in onze regionen maar door haar levenswijze in ruig heide- of grasland zal je er wellicht nog geen gezien hebben. De spin bouwt haar web tussen hoge grassprieten op zo’n 15 tot 20 centimeter boven de grond. Tegenwoordig duiken ze ook in onze tuinen op. Deze spinnen eten bij voorkeur sprinkhanen maar alles wat in hun web belandt, wordt ingewikkeld en krijgt een gifprik.
De spin op bijgaande foto’s is een vrouwtje. De mannetjes zijn bijna de helft kleiner en eerder bruin van kleur. De vrouwelijke tijgerspin is een echte 'femme fatale'. Na de paring worden de meeste mannetjes meteen ingerold en krijgen ze een fatale gifinjectie. Om aan de dood te ontkomen, kiezen vele mannetjes voor een maagd. Die zijn veel minder agressief omdat hun paringsorganen nog relatief zacht en soepel zijn. Heel speciaal bij deze spinnen is dat elk mannetje twee geslachtsorganen heeft. Een deel daarvan blijft in het vrouwtje achter bij de paring waarna hij nog één keer kan paren. Maar zoals gezegd: heel weinig mannetjes overleven die eerste paring.
Het vrouwtje produceert vervolgens honderden eitjes die worden afgezet in een cocon. Die cocon overwinterd en in het voorjaar komen de kleine spinnetjes tevoorschijn. De spinnen hangen heel hun (korte) leven ondersteboven in het midden van hun web. Op de bijgaande foto zie je de witte 'stabilisatiedraad' die de spin gebruikt voor de positionering van haar web.
Zo’n foto maken heeft heel wat voeten in de aarde... Om te beginnen diende ik heel de voorgrond voor het web vrij te maken van storende grassprieten en andere planten. Vervolgens wou ik de spin fotograferen op ooghoogte, dat betekende plat op de buik in het hoge gras... En dan was het wachten tot de spin net boven haar stabilisatiedraad ging zitten... Geduld hebben is voor zo’n foto’s absoluut nodig!
Fons Adams